Golfen in de
winter wordt door steeds meer golfers geadopteerd. Gelukkig maar want
iedereen die denkt dat 's-winters golfen alleen maar irritant en koud is
en je verkleumd en nat geregend de baan af komt, zit er (meestal) toch
erg ver naast. Hier een recente belevenis van ondergetekende :-)
OK, voor dié golfers die
alleen de baan in durven als de temperatuur boven de 25 graden komt, is
het misschien beter om 's-winters voor de kachel te blijven zitten.
Wintergolf is namelijk niet bedoeld voor watjes. Ook die golfers die al
over de status van de baan gaan klagen als er 3 grassprietjes wat te lang
zijn, is het beter de tas met clubs lekker een paar maanden op zolder
te zetten.
Als het goed is, lezen nu alleen de échte bikkels nog door. Golfers die, gewapend met een paar winter-golfhandschoenen, een warme golfbeany (muts) en met de juiste kleding aan, gewoon de kou trotseren, daar gaat deze blog over. Houd je niet van sjouwen, zorg dan voor een 'wintertas' die klein en licht is. Een beetje golfer redt het namelijk ook wel met alleen een driver, hybride 3, ijzertjes 5, 7 en 9, een pitching- en sandwedge en een putter. Beetje improviseren kan geen kwaad :-).
Precies zó gingen we afgelopen donderdag met een temperatuur van minus 1 graad Celsius ook de baan in, mijn incognito golfmaat :-) verpakt in dikke trui en ondergetekende met goed geïsoleerde sportjas. Rondje Rhoon, altijd leuk!
De eerste paar holes was het zeker goed te doen. Een flauw zonnetje compenseert een snijdend koude wind. Onze handschoenen kunnen dat nog wel handelen. De thermosfles met kokend hete koffie was daarbij wel een absoluut noodzakelijk kwaad. Later bleek dat 1,5 liter voor 2 man toch echt te weinig zou zijn.
Drives voelen vandaag een beetje stroef aan en de bal stuit nauwelijks op de soppige ondergrond dus de bal ligt snel stil. Het kan ook de schuld zijn van het feit dat we 5 minuten voor onze starttijd pas de auto parkeerde. Warm slaan was er dus niet bij vandaag. De baan, die er overigens keurig bij ligt, is vandaag geen excuus en dus geen reden tot klagen... De greens zijn met dit weer wel traag en hier en daar kost dat een slag (beetje hardleers). Na een Par en Bogey op holes 1 en 2 bereiken we bij de lange hole 3 (Par 5) we allebei gemakkelijk in 3 slagen de green. Niet vanzelfsprekend want met dit weer remt de vochtige lucht de bal wél behoorlijk af. Beiden boeken we een Birdie die we vieren als een Albatros! Als single hcp-ers raken we overmoedig. Dát moment is waar het fout gaat die dag.
Op hole 4 en de korte hole 5 komen we vervolgens niet verder dan Double Bogey wat best triest is. Ook zoals we hole 6 en 7 spelen, is ronduit matig te noemen. Na nog een paar slokken nog bijna niet afgekoelde koffie is het spelen van de aardige rechter Dogleg (hole 8) weer een opbeurende aangelegenheid. Tenminste... voor mij wel... dankzij een Par na een prachtige approach. Mijn maat komt achtereenvolgens eerst rechts in het water, vervolgens links in de bunker en na de bocht weer links in het water. "Daar gaat mijn score", is zijn gematigde reactie. Opeens merkt ik op dat mijn handen toch niet meer warm zijn en dat het elke keer uit trekken voor iedere slag en aantrekken na iedere slag dom is en geen vruchten afwerpt...
Hole 9 en hole 10 zijn op Rhoon eenvoudig dus par. Hole 11 is lastig door de flauwe bocht. Een volledige afzwaaier naar links brengt paniek bij ondergetekende. Ook de herstelslag is te dun geraakt en gaat niet goed richting de vlag. Dan ga je toch malen... Gedachtes als "is dat toch de kou dan?" en "wat voel ik me stijf met dit weer" verbeteren de situatie niet. Een slechte approach is de 3e slechte slag op rij en dat kan écht niet vind ik zelf. En dat roep ik ook hard. Zó hard dat mijn maat zijn lach niet meer kan onderdrukken. Zijn "ik lig weer in tweeën op de green, dusss" doet mijn negatieve gevoelens geen goed. Met een uiteindelijke Tripple Bogey geef ik mijn 3 slagen voorsprong in één keer terug onder groot plezier van Maat... Sinds hole 10 is de zon overigens echt weg en is het harder gaan waaien. Af en toe loopt er een rilling over mijn rug.
De moeilijkere holes 12 en 13 lopen we zij aan zij maken we knappe nét-Parren. Ook hole 14 gaat in Par. Hole 15, die redelijk eenvoudig is, beginnen we goed maar duidelijk wordt nu wel duidelijk dat 18 holes lopen in de vrieskou toch niet helemaal meevalt. Inmiddels ruim 2,5 uur onderweg is de warme koffie al geruime tijd op (complimenten voor de thermosfles). Vooral chippen en nauwkeurig putten wordt erg lastig met verkleumde, gevoelloos rakende handen. Een 3-put op hole 15 is daar vervolgens het bewijs van waardoor ik aardig achterstand oploop (+2) op mijn maat.
Dat we vandaag onze handicap niet gaan halen, is nu wel duidelijk hoewel Maat het goed doet voor zijn doen. Hij klaagt niet, hij zeurt niet en doet, om te bluffen, zelfs zijn trui uit. "Pfff, warm man...", glimlacht hij. Een polo met lange mouwen komt te voorschijn. Nu nog lacht hij mij uit omdat ik zichtbaar tot op het bot bibber halverwege hole 16. Deze lange Par 3 eindigt voor mij in 5 en voor hem in 4 slagen. Alle soepelheid is eruit en op de Tee van hole 17 maai ik volledig over de bal heen. Wááát? Dat zal toch een jaar of wat geleden zijn dat dát me gebeurde. Totaal verlies van controle en de "die tellen we gewoon, hoor", die Maat uitbrengt, is zó overbodig dan... Ik kan er als een boer met kiespijn om lachen want het is maar een spelletje, dusss...:-)
Rond de green van hole 17 zie ik Maat rillen in zijn polo. "Je bent achterlijk, idioot!" roep ik hem na als hij, lopend richting de green, zijn putter laat vallen. Aha, zijn handen zijn dus ook niet meer warm. Met 4 slagen achterstand, denk ik hardop fluisterend : "kan het dan nog goed komen?...".
Mijn put, van de rand van de green rolt er zomaar in. Birdie!. Zijn chip zwaait, geraakt met de zool, aardig ver over de green heen. Ook dát getuigt van erg koude handen blijkbaar. Zijn herstel-chip is 3 meter van de vlag en de put daarna rolt er nét langs. Jammer, joh! Een Double Bogey is het resultaat. Op de Tee hole 18 trekt Maat zijn trui weer aan. Zijn mond beweegt nauwelijks nog als hij praat. Die bluffer heeft in zijn overmoedigheid alle controle verloren en is écht goed koud nu. Met 2 slagen achterstand sla ik af. Vol geraakt ben ik zeker 240 meter onderweg! Maat raakt ook goed maar moet erg hard knijpen in zijn grip om te voorkomen dat de club meevliegt. Net 180 meter en helemaal op rechts... Ik zie het weer helemaal zitten als zijn 2e slag half in de harde grond is waardoor zijn 2e bal naast mijn bal terecht komt. "Mooi recht, zeg" breng ik lachend uit.
Ik
heb het eigenlijk helemaal niet meer zo heel erg koud ineens. "Heb jij
ook zo'n trek in erwtensoep", vraagt mijn verkleumde maatje. "Liever een
koud biertje", bluf ik lachend terug. Tsja, dit konden we verwachten.
Onze volgende slagen blijven dicht bij elkaar en pas rond de green
ontstaat er verschil. Mijn approach van 70 meter komt 2 meter van de
vlag tot stilstand en de put blijft heel even op de rand liggen voordat
hij toch valt. Par! Maar is dat goed genoeg op deze Par 4??? Maat's 4e
slag, een chip van zo'n 70 meter, is te lang... ruim 10 meter achter de
vlag, nét buiten de green. Vervolgens is slag 5 behoorlijk te kort en
blijft er een moeilijke put over van zo'n 4 meter. Ik kan een grote
smile niet onderdrukken. "Die móet erin om nog gelijk te komen", schal
ik over de baan. Met de wetenschap dat Maat héle koude handjes heeft,
lijkt me dat niet te doen. "Hoe is het mogelijk, ik ga winnen!" bedenk
ik in feeststemming. Maar... de lange put met behoorlijke hobbel in de
green rolt en rolt en rolt ... zó in de hole. In mijn ooghoek zie ik
Maat met 2 handen in de lucht juichen en springen. Hij had er blijkbaar
ook niet meer op gerekend.
Met een gelijkspel als eindstand noteren we beide 84 slagen en zijn we eigenlijk best blij om bij het clubhuis aan te komen. "Twee erwtensoep met veel brood en 2 porties bitterballen alstublieft!" roep ik al tijdens het entree van het restaurant. Dít is waar we het voor doen! Dat gevoel alsof je écht wat hebt gedaan. Comfortabel laten we ons zakken in de comfortabele bank. "Zooooo, dat was niet verkeerd". Met een diepe zucht en een voldaan gevoel vullen we onze kaarten in en proosten we met de mokken soep. Wintergolf? Wij wel! En jullie toch ook? Tuurlijk, jullie zijn toch geen watjes! :-)
Als het goed is, lezen nu alleen de échte bikkels nog door. Golfers die, gewapend met een paar winter-golfhandschoenen, een warme golfbeany (muts) en met de juiste kleding aan, gewoon de kou trotseren, daar gaat deze blog over. Houd je niet van sjouwen, zorg dan voor een 'wintertas' die klein en licht is. Een beetje golfer redt het namelijk ook wel met alleen een driver, hybride 3, ijzertjes 5, 7 en 9, een pitching- en sandwedge en een putter. Beetje improviseren kan geen kwaad :-).
Precies zó gingen we afgelopen donderdag met een temperatuur van minus 1 graad Celsius ook de baan in, mijn incognito golfmaat :-) verpakt in dikke trui en ondergetekende met goed geïsoleerde sportjas. Rondje Rhoon, altijd leuk!
De eerste paar holes was het zeker goed te doen. Een flauw zonnetje compenseert een snijdend koude wind. Onze handschoenen kunnen dat nog wel handelen. De thermosfles met kokend hete koffie was daarbij wel een absoluut noodzakelijk kwaad. Later bleek dat 1,5 liter voor 2 man toch echt te weinig zou zijn.
Drives voelen vandaag een beetje stroef aan en de bal stuit nauwelijks op de soppige ondergrond dus de bal ligt snel stil. Het kan ook de schuld zijn van het feit dat we 5 minuten voor onze starttijd pas de auto parkeerde. Warm slaan was er dus niet bij vandaag. De baan, die er overigens keurig bij ligt, is vandaag geen excuus en dus geen reden tot klagen... De greens zijn met dit weer wel traag en hier en daar kost dat een slag (beetje hardleers). Na een Par en Bogey op holes 1 en 2 bereiken we bij de lange hole 3 (Par 5) we allebei gemakkelijk in 3 slagen de green. Niet vanzelfsprekend want met dit weer remt de vochtige lucht de bal wél behoorlijk af. Beiden boeken we een Birdie die we vieren als een Albatros! Als single hcp-ers raken we overmoedig. Dát moment is waar het fout gaat die dag.
Op hole 4 en de korte hole 5 komen we vervolgens niet verder dan Double Bogey wat best triest is. Ook zoals we hole 6 en 7 spelen, is ronduit matig te noemen. Na nog een paar slokken nog bijna niet afgekoelde koffie is het spelen van de aardige rechter Dogleg (hole 8) weer een opbeurende aangelegenheid. Tenminste... voor mij wel... dankzij een Par na een prachtige approach. Mijn maat komt achtereenvolgens eerst rechts in het water, vervolgens links in de bunker en na de bocht weer links in het water. "Daar gaat mijn score", is zijn gematigde reactie. Opeens merkt ik op dat mijn handen toch niet meer warm zijn en dat het elke keer uit trekken voor iedere slag en aantrekken na iedere slag dom is en geen vruchten afwerpt...
Hole 9 en hole 10 zijn op Rhoon eenvoudig dus par. Hole 11 is lastig door de flauwe bocht. Een volledige afzwaaier naar links brengt paniek bij ondergetekende. Ook de herstelslag is te dun geraakt en gaat niet goed richting de vlag. Dan ga je toch malen... Gedachtes als "is dat toch de kou dan?" en "wat voel ik me stijf met dit weer" verbeteren de situatie niet. Een slechte approach is de 3e slechte slag op rij en dat kan écht niet vind ik zelf. En dat roep ik ook hard. Zó hard dat mijn maat zijn lach niet meer kan onderdrukken. Zijn "ik lig weer in tweeën op de green, dusss" doet mijn negatieve gevoelens geen goed. Met een uiteindelijke Tripple Bogey geef ik mijn 3 slagen voorsprong in één keer terug onder groot plezier van Maat... Sinds hole 10 is de zon overigens echt weg en is het harder gaan waaien. Af en toe loopt er een rilling over mijn rug.
De moeilijkere holes 12 en 13 lopen we zij aan zij maken we knappe nét-Parren. Ook hole 14 gaat in Par. Hole 15, die redelijk eenvoudig is, beginnen we goed maar duidelijk wordt nu wel duidelijk dat 18 holes lopen in de vrieskou toch niet helemaal meevalt. Inmiddels ruim 2,5 uur onderweg is de warme koffie al geruime tijd op (complimenten voor de thermosfles). Vooral chippen en nauwkeurig putten wordt erg lastig met verkleumde, gevoelloos rakende handen. Een 3-put op hole 15 is daar vervolgens het bewijs van waardoor ik aardig achterstand oploop (+2) op mijn maat.
Dat we vandaag onze handicap niet gaan halen, is nu wel duidelijk hoewel Maat het goed doet voor zijn doen. Hij klaagt niet, hij zeurt niet en doet, om te bluffen, zelfs zijn trui uit. "Pfff, warm man...", glimlacht hij. Een polo met lange mouwen komt te voorschijn. Nu nog lacht hij mij uit omdat ik zichtbaar tot op het bot bibber halverwege hole 16. Deze lange Par 3 eindigt voor mij in 5 en voor hem in 4 slagen. Alle soepelheid is eruit en op de Tee van hole 17 maai ik volledig over de bal heen. Wááát? Dat zal toch een jaar of wat geleden zijn dat dát me gebeurde. Totaal verlies van controle en de "die tellen we gewoon, hoor", die Maat uitbrengt, is zó overbodig dan... Ik kan er als een boer met kiespijn om lachen want het is maar een spelletje, dusss...:-)
Rond de green van hole 17 zie ik Maat rillen in zijn polo. "Je bent achterlijk, idioot!" roep ik hem na als hij, lopend richting de green, zijn putter laat vallen. Aha, zijn handen zijn dus ook niet meer warm. Met 4 slagen achterstand, denk ik hardop fluisterend : "kan het dan nog goed komen?...".
Mijn put, van de rand van de green rolt er zomaar in. Birdie!. Zijn chip zwaait, geraakt met de zool, aardig ver over de green heen. Ook dát getuigt van erg koude handen blijkbaar. Zijn herstel-chip is 3 meter van de vlag en de put daarna rolt er nét langs. Jammer, joh! Een Double Bogey is het resultaat. Op de Tee hole 18 trekt Maat zijn trui weer aan. Zijn mond beweegt nauwelijks nog als hij praat. Die bluffer heeft in zijn overmoedigheid alle controle verloren en is écht goed koud nu. Met 2 slagen achterstand sla ik af. Vol geraakt ben ik zeker 240 meter onderweg! Maat raakt ook goed maar moet erg hard knijpen in zijn grip om te voorkomen dat de club meevliegt. Net 180 meter en helemaal op rechts... Ik zie het weer helemaal zitten als zijn 2e slag half in de harde grond is waardoor zijn 2e bal naast mijn bal terecht komt. "Mooi recht, zeg" breng ik lachend uit.
Ik
heb het eigenlijk helemaal niet meer zo heel erg koud ineens. "Heb jij
ook zo'n trek in erwtensoep", vraagt mijn verkleumde maatje. "Liever een
koud biertje", bluf ik lachend terug. Tsja, dit konden we verwachten.
Onze volgende slagen blijven dicht bij elkaar en pas rond de green
ontstaat er verschil. Mijn approach van 70 meter komt 2 meter van de
vlag tot stilstand en de put blijft heel even op de rand liggen voordat
hij toch valt. Par! Maar is dat goed genoeg op deze Par 4??? Maat's 4e
slag, een chip van zo'n 70 meter, is te lang... ruim 10 meter achter de
vlag, nét buiten de green. Vervolgens is slag 5 behoorlijk te kort en
blijft er een moeilijke put over van zo'n 4 meter. Ik kan een grote
smile niet onderdrukken. "Die móet erin om nog gelijk te komen", schal
ik over de baan. Met de wetenschap dat Maat héle koude handjes heeft,
lijkt me dat niet te doen. "Hoe is het mogelijk, ik ga winnen!" bedenk
ik in feeststemming. Maar... de lange put met behoorlijke hobbel in de
green rolt en rolt en rolt ... zó in de hole. In mijn ooghoek zie ik
Maat met 2 handen in de lucht juichen en springen. Hij had er blijkbaar
ook niet meer op gerekend. Met een gelijkspel als eindstand noteren we beide 84 slagen en zijn we eigenlijk best blij om bij het clubhuis aan te komen. "Twee erwtensoep met veel brood en 2 porties bitterballen alstublieft!" roep ik al tijdens het entree van het restaurant. Dít is waar we het voor doen! Dat gevoel alsof je écht wat hebt gedaan. Comfortabel laten we ons zakken in de comfortabele bank. "Zooooo, dat was niet verkeerd". Met een diepe zucht en een voldaan gevoel vullen we onze kaarten in en proosten we met de mokken soep. Wintergolf? Wij wel! En jullie toch ook? Tuurlijk, jullie zijn toch geen watjes! :-)
En... vergeet het niet. Ook in de winter geldt: Golfclubs kopen doe je veilig en snel, op GolfDriver.nl! Zéker met al die mooie aanbiedingen!
